ΚΥΝΗΓΙ : ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ - ΣΕΒΑΣΜΟΣ- ΑΓΑΠΗ

"...κι' αποδίδεται στον εαυτό του, τέτοιος που ήταν ο άνθρωπος στη χαραυγή του κόσμου:

....Μονοκόματος, Αφρόντιστος, Ίσιος κι' Ελεύθερος..."

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

Επικαιρότητα

Ο "Επιχειρησιακός" σε ένα διάλειμμα της έρευνάς του
για να βρεί ένα ορτύκι που του ξέφυγε το Σεπτέμβρη στη Μάνη.


Οι Ντουφεκοσκιάχτες στο τελευταίο κυνήγι
της σαιζόν στη Σπερχιάδα για γερακότσιχλες, προσπαθούν να περάσουν ένα ρυάκι.


Ο "Αστυνόμος" με το "Μολυβένιο"
στο καρτέρι σε παλαιότερη φωτό.



Το καινούργιο ντουφέκι του Σεβάσμιου
για τις τσίχλες.

Μην περιμένετε τζάμπα παιδιά, δεν άφησε παπί για παπί ο "Επιχειρησιακός"








Ο "Σεβάσμιος" σε πρόσφατο κυνήγι του στην Αφρική, αναρωτιέται τι να' ναι αυτό που χτύπησε. Μην είναι μπεκάτσα μωρέ;;;;






Άποψη από τον κήπο του "Σεβάσμιου" (τα τομάρια που λέγαμε...).

Επί τέλους ... δικαίωση


Επί τέλους οι Ντουφεκοσκιάχτες δικαιώνονται. Καθημερινά λαμβάνουμε μηνύματα, επιστολές και τηλέφωνα συμπαράστασης στο δίκαιο αγώνα μας. Όλη αυτή η συστράτευση μας έχει συγκινήσει και έχει μας έχει κάνει ακόμα πιο αποφασιστικούς στη συνέχιση του αγώνα μας. Πώς να μας αφήσει ασυγκίνητους η προσπάθεια που έχουν καταβάλει οι κοπέλες της φωτογραφίας για να μας συμπαρασταθούν. Το λιγότερο που μπορέσαμε να κάνουμε ήταν να τις ανακηρύξουμε "Επίτιμες Ντουφεκοσκιάχτριες" και να τις φιλοξενούμε στο blog μας.

Περιμένουμε ακόμα μεγαλύτερη συμπαράσταση για ακόμα πιο μαζική συμμετοχή στο κίνημά μας.

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

Ο ΚΑΤΑΧΑΝΑΣ

Μια γυναίκα από την Ανώπολη πήγε μια φορά στα βουνά μαζί με τις κόρες της και σε απόσταση 2-3 ωρών μακριά από το χωριό Μουρί άκουσαν κάτι φωνές σαν τραγούδι αλλά δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι έλεγαν. Ο δαίμονας που έβγαζε αυτές τις φωνές χωρίς να φαίνεται άρχισε να τις ρίχνει πέτρες και έπεφταν και εμπρός και πίσω τους. Για να το εξορκίσουν έλεγαν προσευχές που είναι ένα και ένα για τους δαίμονες. Μα σαν είδαν πως δεν έπαψαν οι φωνές αλλά ούτε και οι πέτρες να πέφτουν κατάλαβαν πως ήταν καταχανάς και έκαναν το σταυρό τους και παρακάλεσαν τη Παναγία και είπαν τρεις φορές τα λόγια : «Εν αρχή είναι ο λόγος και ο λόγος είναι προς το Θεό και ο Θεός είναι ο λόγος». Μα όλα αυτά δεν έκαναν τίποτα και ο καταχανάς συνέχιζε όπως πριν. Είπαν και τους χαιρετισμός της Παναγίας και ούτε μ’ αυτούς τους άφησε. Τελικά καθώς κόντευαν στο χωριό είδαν δύο γυναίκες και πήραν θάρρος και τότε είπε η μάνα «Έξελθε διάβολε από μας γιατί θα σου βάλω το ραβδί μου στον κ..ο σου!». Και σαν τα άκουσε αυτά ο καταχανάς έγινε άφαντος.

Μια άλλη όμως όχι τόσο καπάτσα έμεινε έγκυος από τον καταχανά!!!!!!!!

Όπως αναφέρει το χρονικό (Στειχιωμένη Ελλάδα σελ 49) "Ένας καταχανάς εγύριζε στην Ανώπολη (προφανώς ο ίδιος καταχανάς) και επλάκωνε τσι ανθρώπους και εγκάστρωσε και μία γυναίκα. Ο άνδρα τσι έλειπε και επήγε ο καταχανάς και αυτή θαρρώντας πως είναι ο ανδρα τσι (έκατσε). Το πουρνό δεν ημπόρει και ήλθε ο ανδρα τσι και τσι λέει "τι έχεις" και η γυναίκα είπε. Και τσι λέει ο ανδρα τσι "Εγώ δεν ήλθα!!!" και πάλιν η γυναίκα είπε "εδά ωσά δεν ήσουν εσύ ήτονι ο καταχανας"!!!!!!!!!!!!! Υστερνά τον εξεχώσασι και αξορκίνασι τον και έπεμψαν τον στη Σαντορίνη".

Το χρονικό δεν αναφέρει πως ήτανε το καταχανάκι!!!!!!!!
Από τα δύο πιο πάνω περιστατικά είναι προφανές ότι ο καταχανάς ήταν μάλλον bisexual ή κρυφή. Ο λόγος για τον οποίο φοβήθηκε το ραβδί ήταν για να μην του βγεί το όνομα !!!

Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες των Ντουφεκοσκιαχτών, Καταχανάς εμφανίστηκε και στη Μάνη, πέρσι στα ορτύκια. Μάλιστα μούγκριζε τις νύχτες σκορπίζοντας τον τρόμο στους ανυποψίαστους.
Κάθε ομοιότητα είναι συμπτωματική!!!!!!!




Ας μιλήσουμε όμως επιστημονικά.

Καταχανάς: Βρυκόλακας (οι βρυκόλακες των ελληνικών παραδόσεων έχουν πολλές διαφορές από τους Σλάβους «συναδέλφους» τους, είναι βίαιοι, ενίοτε και κανιβαλικοί, αλλά δεν πίνουν αίμα και βγαίνουν από μικρές τρύπες των τάφων σε πνευματική μορφή, για να σαρκωθούν έξω).

ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ - ΒΑΜΠΙΡ
Πολλοί νομίζουν ότι βρυκόλακες και βαμπίρ είναι το ίδιο πράγμα, όμως υπάρχει διαφορά ανάμεσα στις δυό έννοιες.
Βρυκόλακες: Άνθρωποι,οι οποίοι εχουν πεθάνει και έχουν επανέλθει στην ζωη. Αυτό γίνεται είτε γιατί έχουν αφήσει μια υπόσχεση πίσω τους, είτε γιατί έχουν αμαρτήσει πολλές φορές στη ζωή τους και με αυτό τον τρόπο, δηλαδή χωρίς ανάπαυση της ψυχης, τιμωρούνται. Όμως υπάρχουν και τα παραμυθάκια, που μπλέκουν τους βρυκολάκες με οντότητες που πίνουν αίμα κλπ.
Βαμπιρ: Άνθρωπος, ο οποιος δεν έχει πεθάνει αλλά ζει με ένα διαφορετικό τρόπο ζωής. Κοιμάται μεσα σε τάφους, φοράει συνεχεια μαυρα και πίνει αίμα (συνηθως απο δοτες).
ΠΑΡΑΦΥΣΙΚΑ ΒΑΜΠΙΡ:
Θανασιμο βαμπιρ: Είναι μια υπερφυσική οντότητα (μπορεί και ανθρωπος με ανεξηγητες δυναμεις), η οποια τρεφεται με αιμα.
Φυσικο βαμπιρ: Είναι μια υπερφυσική οντότητα (μπορει και ανθρωπος με ανεξηγητες δυναμεις), η οποία τρεφεται με την ενέργεια του ανθρώπου!!!
Λένε ότι κατω απο τον πυργο του, ο Βλαντ Τέπες είχε φτιάξει υπόγειες στοές, οι οποίες έφταναν μεχρι και το Βουκουρεστι. Επίσης, ακούγεται ότι οποιος αγγιξει το μεγαλο ξυλινο τραπεζι στο οποιο ετρωγε ο Βλαντ, θα γίνει και αυτός βρυκόλακας. Τέλος, στο πρωτο εργο με θέμα τους βρυκόλακες "Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΒΡΥΚΟΛΑΚΑ", που γυριστηκε στις αρχες του προηγουμενου αιωνα, ο προταγωνιστης ηταν ο ιδιος βρυκολακας και μαλιστα στην διαρκεια των γυρισματων υπηρχαν και περιεργα φαινομενα εκ μερους του (επινε αιμα, μπροστα στα ματια αλλων ηθοποιων και καμεραμαν).
Οι ιστοριες με τους βρυκολακες δεν ξεκινανε απο τον Βλαντ. Το 12ο αιωνα,ο Αγγλος ιστορικος Γουιλιαμ του Νιουμπεργκ καταγραφει αμετρητες περιπτωσεις νεκρων που επιστρεφουν για να τρομοκρατησουν,να επιτεθουν και να σκοτωσουν αθωους μεσα στη νυχτα. (Μυστική Ελλάδα)
ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΒΡΥΚΟΛΑΚΑΣ ΑΠΟ ΤΟΠΟ ΣΕ ΤΟΠΟ: βρικοακας, βροκολασκας, ζουλακας, βρυκολακι, βιλις, βρουκοακας, βουρκολακας, βουρβουλακας, βορθόκαλας, βουρβουλακινα, κατραμης, βελιγκεκας, καταχανας κ.α. Επισης: λαμια, φαντακας, κατσικας, βραχνας, κατραχανας, καταχθονιος, ντουσμανης και καλαμπαουρας. Είναι γεγονός ότι οι βρυκόλακες δεν ήρθαν από τα Καρπάθια, αλλά από την Ελλάδα (οι μυθικές Λάμιες που έπιναν το αίμα των θυμάτων τους μέχρι να πεθάνουν). Ιστορίες και θρύλοι για βρυκόλακες υπάρχουν σκόρπιες σε πολλές περιοχές της Ελλάδας. Βέβαια τα ονόματά τους αλλάζουν κατά περίσταση και περιοχή. Στην Μάνη π.χ. υπάρχουν δύο είδη βρυκολάκων: οι "ριχτοί", αυτοί που δεν ησυχάζουν ποτέ και οι "Σαββατιανοί", αυτοί δηλαδή που βγαίνουν από το μνήμα τους μόνο το Σάββατο. Προφανώς αυτός που συνάντησαν οι Ντουφεκοσκιάχτες ήταν "ριχτός". Όποτε και αν βγαίνουν την νύχτα, είναι γενική πεποίθηση ότι γυρίζουν στο μνήμα τους την αυγή πριν βγει ο ήλιος και λαλήσει ο μαύρος κόκκορας (γι'αυτο και στα νησιά δεν τους σφάζουν). Στην Σάμο εμφανίζονται από τα μεσάνυχτα μέχρι την αυγή, αλλά μπορεί να βγούν και στις 12:00 το μεσήμέρι ακριβώς μόνο που δεν μπορούν να απομακρυνθούν από τον τάφο τους. Στην Χίο πιστεύεται ότι οι βρυκόλακες αποχωρούν μόνο όταν λαλήσει ο άσπρος κόκκορας τρεις φορές. Στην Αμοργό επίσης πιστεύουν ότι οι βρυκόλακες εμφανίζονται και την ημέρα. Αντίθετα στην Μακεδονία βγαίνουν μόνο τις νύχτες με πανσέληνο. Ακόμα είναι τόσες πολλές οι δοξασίες για τους λόγους για τους οποίους κάποιος βρυκολακιάζει, που κανείς δεν είναι υπεράνω πάσης υποψίας. Στην Μυτιλήνη πιστεύουν ότι βρυκολακιάζουν αυτοί που έχουν κάνει μεγάλα εγκλήματα. Στην Άνδρο γίνονται αυτοί που όταν πεθαναν, κάποιος τους βλαστήμησε ή τους καταράστηκε (γι αυτό και στην Ελλάδα ο ετοιμοθάνατος ζητά από όλους συγχώρεση). Στην Σκύρο και την Θράκη βρυκολακιάζουν οι άταφοι και άψαλτοι.
Μία από τις ασθένειες, εξαιτίας των οποίων κάποιοι άνθρωποι απέκτησαν τη φήμη του... βρυκόλακα, είναι η λεγόμενη πορφυρία, μία διαταραχή του μεταβολισμού της πορφυρίνης (οργανικής ουσίας που αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της αιμογλοβίνης, της χλωροφύλλης και ορισμένων άλλων ενζύμων) κατά την οποία ο οργανισμός παρουσιάζει συμπτώματα όμοια με αυτά των μυθικών βρυκολάκων (ΗΜΕΡΙΣΙΑ/ΠΡΙΣΜΑ τεύχος 44, 8-9 Φεβ. 2000). Οι δήθεν βρυκόλακες θα μπορούσαν, επίσης, να υποφέρουν από αναιμία, στην οποία η έλλειψη σιδήρου κάνει το πρόσωπο φαίνεται χλωμό. Η καταληψία ήταν από τις συνηθέστερες παθήσεις, που συγχέονταν με τη νεκρεγερσία, αφού οι νοσούντες υποφέρουν από προσωρινή παράλυση. Τα άτομα με καταληψία ακούνε και βλέπουν κανονικά, όμως, καθώς δεν μπορούν να κινήσουν τους μυς τους, φαίνονται νεκροί. Βρίθουν οι ιστορικές μαρτυρίες για ανθρώπους που γι’ αυτό τον λόγο θάφτηκαν ζωντανοί - και είναι εύκολο να καταλάβει κάποιος τον πανικό που επικρατούσε, εάν κάποιος ασθενής ξεπερνούσε το στάδιο της παράλυσης μετά την ταφή, και προσπαθούσε να εξέλθει από το φέρετρό του... (στσ. σε πολλούς από εμάς θυμίζει και ένα διήγημα του Edgar Allan Poe που μιλούσε για την ίδια αρρώστια) Άλλωστε, την εποχή της άγνοιας και των προκαταλήψεων, οποιαδήποτε σωματική διαφοροποίηση ή παραμόρφωση, κάθε κοινή πάθηση του δέρματος ή ακόμη και ψυχική διαταραχή θα μπορούσε να προκαλέσει τον στιγματισμό ανθρώπων, με την κατηγορία της δαιμονοληψίας. Στα χρόνια του Μεσαίωνα, κυρίως, οι υποτιθέμενοι βρυκόλακες δεν έβρισκαν ανάπαυση ούτε μετά τον θάνατό τους, αφού, συχνά, ήταν τα περιστατικά εκταφής τους, είτε για να επιβεβαιωθεί η σήψη του οργανισμού είτε για να ληφθούν περαιτέρω μέτρα για την αντιμετώπισή τους, αν κάτι... δεν είχε πάει καλά κατά τη θανάτωσή τους. Σε μία γνωστή διήγηση του 18ου αιώνα, όπου περιγράφεται η εκταφή ενός άντρα με το όνομα Πίτερ Πλογκόγιοβιτζ, παρατίθενται λεπτομερέστατα τα χαρακτηριστικά που ξεχώριζαν τους βρυκόλακες απ’ τους κοινούς νεκρούς: “Τα μαλλιά και τα γένια - ακόμη και τα νύχια, τα οποία παλαιότερα είχαν πέσει - βρέθηκαν να έχουν μεγαλώσει. Το παλιό δέρμα με τη χλωμή απόχρωση είχε φύγει από το πρόσωπο και νέο δέρμα εμφανιζόταν από κάτω του... Με έκπληξη, είδα φρέσκο αίμα να τρέχει από το στόμα του νεκρού, το οποίο συμφωνήσαμε όλοι ότι προερχόταν από τα θύματά του”. Όπως είναι αναμενόμενο, τα χαρακτηριστικά αυτά άρχισαν να θεωρούνται απόλυτα φυσιολογικά, ήδη απ’ τις αρχές της ανάπτυξης της ιατροδικαστικής. Σε αντίθεση με την κοινή αντίληψη που επικρατεί ακόμη και στις μέρες μας, στους νεκρούς δεν μεγαλώνουν τα μαλλιά, αλλά συρρικνώνεται και υποχωρεί το δέρμα, κάνοντάς τα να φαίνονται μακρύτερα. Τα νύχια, όντως, πέφτουν - γεγονός γνωστό, ήδη, από την εποχή των αρχαίων Αιγυπτίων, οι οποίοι τα στερέωναν στις μούμιες με μεταλλικούς δακτυλίους. Στη συγκεκριμένη διήγηση, σύμφωνα με τον Τόμας Νογκούτσι, ιατροδικαστή από το Λος Αντζελες των Ηνωμένων Πολιτειών, πιθανότατα, ως νύχια θεωρήθηκε το λευκό δέρμα από κάτω τους. Σε ότι αφορά το χρώμα του δέρματος, το πρόσωπο των πτωμάτων δεν έχει απαραίτητα συγκεκριμένο χρωματικό τόνο και η ωχρότητα που παρουσιάζει, μερικές φορές, οφείλεται στην απομάκρυνση του αίματος από τους ιστούς. Έτσι, αν ο άνθρωπος ήταν σε ύπτια στάση κατά τον θάνατό του, το πρόσωπο μπορεί να είναι χλωμό και, αν ήταν μπρούμυτα, να είναι σκουρόχρωμο. Για τον ίδιο λόγο, τα μέλη του σώματος που είναι σε κατώτερο επίπεδο απ’ τα υπόλοιπα, όπως τα χέρια, παρουσιάζουν μεγαλύτερη συγκέντρωση αίματος. Το αίμα είναι σχεδόν μαύρο, εφόσον έχει χάσει το οξυγόνο του, γι’ αυτό και το δέρμα εμφανίζεται, επίσης, πολύ σκούρο στις συγκεκριμένες περιοχές. Μάλιστα, η σκούρα απόχρωση στα τμήματα με υπερβολική συγκέντρωση αίματος ονομάζεται “livor mortis” και είναι εκείνη που επιτρέπει στους ιατροδικαστές να καθορίσουν εάν το σώμα έχει κινηθεί μετά τον θάνατό του. Ο χαρακτηρισμός “φρέσκο” για το αίμα στο στόμα του Πίτερ Πλογκόγιοβιτζ είναι, προφανώς, αναπόδεικτός και, πιθανότατα, προέρχεται από το γεγονός ότι το αίμα ήταν σε υγρή μορφή - κάτι που θεωρείται σύνηθες φαινόμενο. Η αιτία, δε, που το αίμα συγκεντρώνεται στο στόμα είναι ότι, όταν το σώμα αποσυντίθεται, πρήζεται από αέρια, τα οποία προέρχονται από τα βακτήρια στα έντερα και σε άλλα μέρη του σώματος. Τα αέρια πιέζουν τους πνεύμονες, οι οποίοι αφενός είναι γεμάτοι αίμα και αφετέρου αποσυντίθενται γρήγορα, γι’ αυτό και το αίμα μετακινείται στο στόμα και τη μύτη. Αξιοσημείωτο είναι ότι, με τον ίδιο τρόπο, ερμηνεύεται η κραυγή που υποτίθεται πως έβγαζαν τα πτώματα, όταν τους τρυπούσαν την καρδιά για να εξασφαλίσουν ότι δεν θα γίνουν βρυκόλακες: Η πίεση στην καρδιά έκανε τα παραπάνω αέρια να περάσουν από τη γλωττίδα και να ακουστεί ένας ήχος, που σε καμία περίπτωση δεν σήμαινε ότι το σώμα ήταν ζωντανό. Εξάλλου, σε μία μελέτη που είχε κυκλοφορήσει, ήδη, από το 1753, ο Γάλλος ηγούμενος, Ογκουστίν Καλμέ, αναφέρει: “Υπάρχουν ορισμένα είδη χώματος, τα οποία διατηρούν τα πτώματα σε ιδιαίτερα καλή κατάσταση. Στην Τουλούζη, μάλιστα, υπάρχει μία κρύπτη, στην οποία οι νεκροί τοποθετούνται κατά μήκος του δεξιού και του αριστερού τοίχου. Όλα τα πτώματα της μίας πλευράς παρέμειναν σε καλή κατάσταση, ενώ όλα όσα ήταν στην άλλη πλευρά αποσυντέθηκαν πολύ γρήγορα”.
Στην ιστορια των Φραγκικων Δουκατων του Αιγαιου που κυκλοφορησε πριν απο τρεις αιωνες στο Παρισι απο τον Sauger, καταγραφονται τα εξης για τη Σαντορινη: Σ'αυτο το νησι συμβαινει κατι ασυλληπτο για μενα,μα που φαινεται εκει συνηθισμενο.Μερικοι απο τους πεθαμενους ξαναγυριζουν στα σπιτια τους λιγες μερες υστερα απο την ταφη.Και κανεις δεν ξερει τι ειναι αυτο που τους ξαναζωντανευει.Οι Σαντορινιοι τους λενε ΒΟΥΚΟΛΑΚΕΣ . Η παλια τουριστικη εκδοση Murray's Handbook for travelers in Greece πληροφορει τους αναγνωστες οτι στη Σαντορινη οι νεκροι δεν λιωνουν εξαιτιας της θειουχου συστασης του εδαφους που αποτρεπει ή καθυστερει το λιωσιμο,μουμιοποιωντας τους πεθαμενους." Σε καποιο αλλο σημειο του αρθρου αναφερεται για το νησι Καμμενη της Σαντορινης στο οποιο οι ντοπιοι εθαβαν τους νεκρους τους (ο βρυκολακας δεν μπορει να περασει το θαλλασινο νερο), οι οποιοι βρυκολακιαζαν και μαλιστα η παραδοση αναφερει οτι μαζευτικαν τοσοι πολλοι, που εφτιαξαν μια ολοκληρη αποικια νεκροζωντανων. Aσβεστης,αλμυρο νερο,βρασμενο λαδι,σκορδα και κρεμμυδια,κερι εκκλησιας,σταυρος,αγιασμος,θειαφι,λευκα κερια,καρδια απο γουρουνι κ.α λενε πως ειναι αποτελεσματικα οπλα εναντιον βρυκολακων.Επισης,σε εκατονταδες ταφους εχουν βρει ανθρωπους(βρυκολακες) οι οποιοι καρφωθηκαν στον λαιμο και σε αλλα μερη του σωματος με καρφια.Οσο για τον Βλαντ Τσεπες Ντρακουλα,οταν ανοιξαν τον ταφο του δεν βρεθηκαν μεσα τα λειψανα του!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Και λογοτεχνικά:

"...Πες μου τι στέκεσαι Θανάση, ορθός,
βουβός σα λείψανο στα μάτια εμπρός;
Γιατί, Θανάση μου βγαίνεις το βράδυ;
Ύπνος για σένανε δεν ειν΄στον Άδη;
Τώρα περάσανε χρόνοι πολλοί...
βαθιά σε ρίξανε μέσα στη γη...
Φεύγα σπλαχνίσου με! Θα κοιμηθώ.
Αφες με ήσυχη ν΄αναπαυθώ.
Στάσου μακρύτερα, γιατί με σκιάζεις.
Θανάση, τι έκαμες και με τρομάζεις;
Πως είσαι πράσινος... μυρίζεις χώμα...
Πες μου, δεν έλιωσες, Θανάση, ακόμα;..."

Απο το ποιημα "Ο Βρυκόλακας" του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη σε απαγγελία του Σεβάσμιου!!!!!!!

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009

Κυνήγι και όχι μόνο....




















Οι Φίλοι μας

Όπως είπαμε οι Ντουφεκοσκιάχτες έχουν παντού φίλους. Σας παρουσιάζουμε μερικούς απ' αυτούς:

Ο Γιάννης


Ο Γρηγόρης

Ο Βασίλης

Τα εκπληκτικά σκυλιά μας...

Ο "Επιχειρησιακός" έχει δύο Ντρατχααρ. Το "κτήνος" Ράμπο και τη Φανή τη "σιγανοπαπαδιά".









Ο "Σεβάσμιος" έχει ένα Κουρτσχααρ. Την "αχόρταγη" Μπία.






Ο "Αστυνόμος" έχει επίσης ένα Κουρτσχααρ. Την "ντελικάτη" Ινα.




Ο "Μολυβένιος" έχει ένα Πόιντερ. Την "ατίθαση" Ιρμα.









Τιμή και Δόξα

Οι Ντουφεκοσκιάχτες τρέφουν ιδιαίτερη εκτίμηση στον Θεϊκό Duck Commander, Phil Robertson και στους γνωστούς "Duckmen", τους οποίους έχουν ανακηρύξει "Επίτιμους Ντουφεκοσκιάχτες". Δείτε http://www.duckcommander.com/


Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

Οι Ντουφεκοσκιάχτες



Οι Ντουφεκοσκιάχτες είναι μιά παρέα κυνηγών. Είναι τέσσερις και όπως όλοι καταλαβαίνετε, τρέμουν τα πάντα στο πέρασμά τους,...απο τα γέλια φυσικά!!!


Κώστας ο "Επιχειρησιακός Commander". Κανονίζει τα πάντα για τις κυνηγετικές εξόδους. Συνήθως μετά από άκρως εμπιστευτικές πληροφορίες και βασιζόμενος στο αλάθητο ένστικτό του. Βέβαια η έξοδος καταλήγει σχεδόν πάντα σε τοπική ταβέρνα, αφού τα θηράματα τελευταία στιγμή αλλάζουν γνώμη και την κάνουν γι' αλλού.

Ντίνος ο "Σεβάσμιος". Επίτιμος Αρχηγός. Είναι ο γκουρού του ντουφεκοσκιαχτισμού. Τα χρόνια δεν τον αγγίζουν και είναι πάντα ακμαιότατος. Στρατηγικό του δόγμα "η ομοβροντία". Όχι δεν είναι μαζέτας.

Νίκος ο "Αστυνόμος". Γνωρίζει τα πάντα. Δεν μιλάει πολύ, δεν λέει ποτέ υπερβολές και μεγάλο του προσόν είναι η φιλαλήθειά του. Συνεισφέρει και αυτός επιχειρησιακά μιας και οι δικές του πληροφορίες είναι λίρα εκατό και έχει κληρονομικό χάρισμα.


Άρης ο "Μολυβένιος". Ο Μολυβένιος δεν ήταν πάντα μολυβένιος. Του απενεμήθη ο τίτλος μετά από την επιτυχή δοκιμασία αντοχής σε πυροβολισμό την οποία υπέστη. Μεγάλος του καημός, όταν το σκυλί του σηκώνει μπεκάτσες αυτός δεν είναι εκεί!!!


Εννοείται ότι οι Ντουφεκοσκιάχτες είναι άντρες βαρβάτοι, απίστευτοι εραστές και έχουν σκίσει εκατομμύρια γάτες, τα τομάρια των οποίων εκτίθενται σε λαϊκό προσκύνημα. Ειδικότερα οι γάτες που έχει σκίσει ο Σεβάσμιος είναι διπλοσκισμένες, στα τέσσερα!!!!

Φυσικά είναι ατρόμητοι. Το μόνο άτομο που φοβούνται είναι ... "Εκείνος". Μια σκέψη "Εκείνου" είναι ικανή να εξαφανίσει τα θηράματα, να πάθουν εμπλοκές τα όπλα, να μείνει το τζίπ στα Βαρδούσια με -10C, να μην απορτάρουν τα σκυλιά για άνεξήγητους λόγους (όχι δεν είναι ο Μητσοτάκης, υπάρχουν και χειρότερα).

Φανταστείτε την υπομονή και την αντοχή των σκυλιών τους!!! Σκυλιά πράγματι!!!
Οι Ντουφεκοσκιάχτες έχουν μόνο φίλους, από τη Μάνη μέχρι την Αλεξανδρούπολη, γιατί κάνουν καλή παρέα και ζουν το κυνήγι για τη στιγμή. Για μια ωραία φέρμα, για μια δύσκολη τουφεκιά, για το ξημέρωμα στο βουνό ή στο βάλτο, για το κρασί που θα πιούμε με τους φίλους. Έχουμε αφήσει πίσω άγχη για νούμερα και ανταγωνισμούς. Παίρνουμε αυτό που μας αναλογεί και χαιρόμαστε τη ζωή του κυνηγού. Όσοι φίλοι θέλουν, είναι ευπρόσδεκτοι για συζήτηση και πλάκα (καλοπροαίρετη) στο blog μας.